ยลสะพานเชือกชาวอินคาที่ทำจากหญ้าล้วนๆ

ยล สะพานเชือกชาวอินคา ที่ทำจากหญ้าล้วนๆ

ณ ด้านหนึ่งของที่ราบสูงจอร์จ ในเทือกเขาแอนดีส ประเทศเปรู มี สะพานเชือกชาวอินคา เก่าแก่สะพานหนึ่งทอดตัวเหนือแม่น้ำอาปูริแมค

ทุกๆ ฤดูใบไม้ผลิ บรรดาชนพื้นเมืองจะร่วมมือร่วมใจกันจากคนละฝั่งของแม่น้ำ เพื่อฟั่นเชือกความยาวมากกว่าร้อยฟุต ความหนาพอๆ กับต้นขามนุษย์ สำหรับซ่อมแซมสะพานเก่า โครงสร้างเก่าๆ จะถูกตัดและทิ้งลงไปยังเบื้องล่าง และตลอดสามวันของการการทำงาน, สวดภานา และเฉลิมฉลอง สะพานใหม่จะปรากฏให้ได้ยลโฉมกัน นี่คือเรื่องราวของสะพานเกสวาชาก้า (Q’eswachaka) ที่ถูกสร้างและสร้างซ้ำขึ้นใหม่อย่างต่อเนื่องมานานกว่า 5 ศตวรรษ

เป็นเวลาหลายร้อยปีมาแล้ว ที่สะพานแห่งนี้ทำหน้าที่เชื่อมระหว่างหมู่บ้านที่ตั้งอยู่คนละฝั่งของแม่น้ำ ในจังหวัด Canas ประเทศเปรู ย้อนกลับไปในอดีตสะพานเชือกลักษณะนี้ถูกสร้างขึ้นมากมายในยุคสมัยของอารยธรรมอินคา เพื่อเชื่อมต่อเส้นทางในฐานะ “Great Inca Road” สะพานเหล่านี้รวมกันมีความยาวราว 40,000 กิโลเมตร เชื่อมต่อชุมชนห่างไกล และช่วยให้ทหาร, ผู้ส่งสาร ไปจนถึงประชาชนทั่วไปเดินทางมายังอาณาจักรของจักรพรรดิ

เครือข่ายเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของเครื่องมือที่ชาวอินคามองว่าจะใช้เชื่อมต่อไปทั่วโลก รายงานจาก José Barreiro ผู้ช่วยผู้อำนวยการแผนกละตินอเมริกา จากศูนย์วิจัยและพิพิธภัณฑ์สมิธโซเนียน โดย Barreiro เองทำหน้าที่เป็นภัณฑารักษ์ร่วมนิทรรศการ Inca Road ทั้งยังทำงานวิจัยเกี่ยวกับสะพานเกสวาชาก้า

สะพานเกสวาชาก้าคือสะพานแห่งสุดท้ายที่สร้างขึ้นในยุคสมัยของอารยธรรมอินคา
ชุมชนที่พูดภาษาเกชัวทำพิธีทางจิตวิญญาณในตอนกลางคืน ก่อนเริ่มต้นการเฉลิมฉลอง

“สะพานคือการขยายอาณาจักรของแคว้นกุสโก (เมืองหลวงของชาวอินคา) ออกไปทั้งสี่ทิศ และข้ามเทือกเขาแอนดีสที่มีภูมิประเทศอันโหดร้าย” เขากล่าว ในศตวรรษที่ 16 จักรวรรดิสเปนโค่นล้มราชวงศ์อินคา ในระหว่างการล่าอาณานิคม ชาวตะวันตกรู้สึกทึ่งกับเทคโนโลยีการสร้างสะพานของพวกเขา ที่ชนพื้นเมืองสามารถสร้างสะพานขึ้นได้เหนือแม่น้ำที่มีความกว้างมากเกินกว่าที่จะสร้างสะพานไม้แบบปกติ ทว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา สะพานหลายแห่งถูกทำลายไปมาก บางแห่งเสื่อมสภาพ หรือถูกเลิกใช้อย่างถาวร เมื่อเริ่มมีถนนตัดผ่านในศตวรรษที่ 20

ทุกวันนี้สะพานเกสวาชาก้ายังคงเชื่อมต่อกับชุมชนห่างไกลที่พูดภาษาเกซัว 4 ชุมชนได้แก่ Huinchiri, Chaupibanda, Choccayhua และ Ccollana แม้ปัจจุบันสะพานเหล็กที่สร้างขึ้นสำหรับการสัญจรรถยนต์จะเปิดใช้งานแล้วก็ตาม แต่ชนพื้นเมืองบางส่วนยังคงนิยมข้ามสะพานเชือก เพื่อไปมาหาสู่กัน

ในปี 2013 สะพานเกสวาชาก้าได้รับการขึ้นทะเบียนจากยูเนสโกเป็นมรดกโลกที่ไม่มีตัวตน “มองไปที่สะพานคุณจะเห็นวัฒนธรรมที่ยังมีชีวิตอยู่ตรงหน้า ย้อนหลังไปไกลได้ตั้ง 500 ปี” Barreiro กล่าว “เมื่อราชวงศ์อินคาถูกทำลายไปแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงวัฒนธรรมในระดับรากหญ้า”

หญ้า ichu ถูกนำมาล้างน้ำก่อนนำไปฟั่นรวมกันเป็นเชือก แต่ละครอบครัวจะต้องสร้างเชือกให้ได้ความยาว 40 เมตรสำหรับการซ่อมสะพาน
หญิงสาวในชุดพื้นเมืองร่วมกันฟั่นเชือก

การทำงานร่วมกัน คือหัวใจหลักของวัฒนธรรมนี้ เขากล่าว ผู้คนจากหลายชุมชนจะร่วมกันลงแรงสร้างสะพาน แม้ไม่ได้ค่าตอบแทน แต่ทุกคนทราบดีว่าสุดท้ายแล้วทุกหมู่บ้านล้วนได้ประโยชน์จากสะพานนี้ กระบวนการสร้างสะพานถูกส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น และเปลี่ยนแปลงไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้นตลอดหลายปีที่ผ่านมา

วิธีสร้างสะพานเริ่มต้นด้วยการเก็บหญ้าเส้นยาว จากนั้นฟั่นพวกมันเข้าด้วยกันให้กลายเป็นเชือก และนำเชือกที่ได้มารวมเข้าด้วยกันจนกลายเป็นเชือกเส้นใหญ่ เพื่อสร้างตัวยืดสะพาน เมื่อได้เส้นสายที่ใช้รับน้ำหนักแล้ว ในขั้นตอนต่อไปบรรดาผู้คนในชุมชนจะร่วมแรงกันติดตั้งมัน เชือกเส้นใหม่จะถูกยึดกับก้อนหินที่มั่นคง จากนั้นชาวบ้านจะเริ่มซ่อมแซมสะพานจากคนละฝั่งของแม่น้ำมาจรดกันที่ตรงกลางและทำพื้นก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

หนึ่งในความเปลี่ยนแปลงช่วงหลายปีที่ผ่านมาไม่ใช่กระบวนการสร้างสะพานที่สืบมาแต่โบราณ แต่คือความถี่ รายงานจาก Barreiro ก่อนหน้านี้ชุมชนบนเทือกเขาแอนดีสเปลี่ยนสะพานเพียงครั้งเดียวทุกๆ สามปี แต่เมื่อเรื่องราวของพวกเขากลายเป็นที่สนใจ และดึงดูดนักท่องเที่ยวให้มาเยี่ยมชม ทุกวันนี้พวกเขาเพิ่มความถี่เป็นปีละครั้ง ซึ่งเป็นประโยชน์ด้านความปลอดภัยแก่ผู้คนในหมู่บ้านเอง เมื่อสะพานได้รับการดูแลบ่อยขึ้น และเมื่อสะพานได้รับการสร้างขึ้นใหม่เสร็จเรียบร้อย พวกเขาก็จะร่วมกันเฉลิมฉลองด้วยดนตรี อาหาร และการสวดภาวนา ก่อนที่วาระใหม่จะเวียนมาบรรจบในปีหน้า

เรื่อง Abby Sewell

ภาพถ่าย Jeff Heimsath

บรรยากาศการนั่งฟั่นเชือกบนภูเขาของสาวๆ ชาวเกซัว
ชาวบ้านที่เข้าร่วมพิธีกรรมรวมเชือกเส้นเล็กเข้าด้วยกันจนได้เชือกเส้นหนา
นักบวชประกอบพิธีกรรมทางจิตวิญญาณ
สะพานเก่าถูกทิ้งลงไปยังแม่น้ำอาปูริแมค
ในอดีตการเปลี่ยนสะพานจะทำทุกๆ สามปี แต่ทุกวันนี้พวกเขาทำปีละครั้ง เพื่อดึงดูดการท่องเที่ยว
หนูแกสบี้ หรือในภาษาท้องถิ่นว่า Cuy ถูกนำมาเสิร์ฟเป็นอาหารกลางวัน
ชายคนหนึ่งแจกใบโคคาให้แก่ชาวบ้านที่มาร่วมพิธี ใบโคคาที่มีฤทธิ์กล่อมประสาทนี้เป็นส่วนหนึ่งของพิธีกรรม
พวกผู้ชายนั่งอยู่บริเวณหน้าผาเตรียมติดตั้งสะพานใหม่
ม้วนหญ้าเหล่านี้จะถูกนำไปทำเป็นพื้นสะพาน
ขั้นตอนสุดท้ายคือการสานพื้นและด้านข้างของสะพาน
ชายคนหนึ่งรวมเชือกเข้าเป็นเกลียวขนาดใหญ่
ชาวบ้านช่วยกันขนเชือกเส้นหนาขนาดเท่าต้นขามนุษย์ เพื่อนำไปสร้างสะพาน
หน้าตาของสะพานใหม่ที่ทอดตัวเหนือแม่น้ำอาปูริแมค
แม่น้ำอาปูริแมคทอดยาวไหลผ่านหุบเขา ในยุคสมัยของอารยธรรมอินคา สะพานเชือกลักษณะนี้ทำหน้าที่เชื่อมต่อชุมชนอันห่างไกล

 

อ่านเพิ่มเติม

ค้นพบสุสานโบราณของกษัตริย์อาณาจักรมายา

© COPYRIGHT 2024 AMARIN PRINTING AND PUBLISHING PUBLIC COMPANY LIMITED.