อะแมนดา กอร์แมน กวีวัย 22 ปี เป็นที่กล่าวถึงอย่างมากในสื่อสังคมออนไลน์ หลังจากเธออ่านบทกวีในงานพิธีปฏิญาณตนเข้ารับตำแหน่งของประธานาธิบดีโจ ไบเดน
กอร์แมนรับตำแหน่งกวีเยาวชนแห่งนครลอสแอนเจลิสตั้งแต่เธอมีอายุเพียง 16 ปี โดยครั้งนี้ เธอเป็นกวีที่มีอายุน้อยที่สุดที่ได้อ่านบทกวีในพิธีปฏิญาณตนเข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดี ในประวัติศาสตร์ยุคใหม่ของสหรัฐอเมริกา
โอปราห์ วินฟรีย์ พิธีกรชื่อดัง ทวีตข้อความถึงกอร์แมนว่า “ฉันไม่เคยรู้สึกภูมิใจที่เห็นหญิงสาวรุ่นใหม่ผงาดขึ้นแบบนี้มาก่อน!” โดยในงานพิธี กอร์แมนสวมแหวนกรงนกที่วินฟรีย์ให้เป็นของขวัญด้วย เพื่อสื่อถึงมายา แอนเกโล กวีผู้ล่วงลับที่อ่านกวีในวันปฏิญาณตนเข้ารับตำแหน่งของอดีตประธานาธิบดีบิล คลินตัน เมื่อปี 1993
บทกวี “ขุนเขาที่เราปีน” หรือ “The Hill We Climb” ของกอร์แมน ยังระบุถึงละครเพลงดังแห่งยุค “ฮามิลตัน” จนได้รับคำชื่นชมจากลิน-มานูเอล มิรันดา ผู้ประพันธ์ละครเพลงดังกล่าวว่า บทกวีดังกล่าว “เขียนและถ่ายทอดออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ”
กอร์แมนกล่าวกับสื่อ เดอะนิวยอร์กไทมส์ ว่า เธอเขียนบทกวีไปได้เพียงไม่กี่บรรทัด แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์ผู้สนับสนุนโดนัลด์ ทรัมป์ บุกเข้าอาคารรัฐสภาสหรัฐฯ เมื่อวันที่ 6 มกราคม ที่ผ่านมา เธอก็เขียนบทกวีได้จนจบภายในคืนเดียว
ขุนเขาที่เราปีน
เมื่อวันหนึ่งมาถึง เราถามตนเองว่าจะพบกับแสงสว่างท่ามกลางเงามืดไร้สิ้นสุดได้ที่ใด
ความสูญเสียที่แบกรับ ทะเลที่เราฝ่า
เราทนท้ากลางท้องของสัตว์ร้าย
เราเรียนรู้ว่าความเงียบมิใช่สันติเสมอไป
และแนวทางแนวคิดของความ “เที่ยงตรง” มิได้หมายถึงความ “ยุติธรรม”
แต่แล้ว, รุ่งอรุณก็มาถึงเราก่อนที่จะทันรู้
ไม่ว่าเช่นไร เราทำได้
ไม่ว่าเช่นไร เราทนฝ่าและได้เห็นชาติที่มิได้พังทลาย แค่เพียงยังไม่สมบูรณ์
เรา, ทายาทของประเทศชาติและช่วงเวลา ที่เด็กสาวผิวดำตัวผอมผู้สืบเชื้อสายจากทาส และถูกเลี้ยงมาด้วยมารดาเพียงผู้เดียวสามารถใฝ่ฝันว่าจะเป็นประธานาธิบดี และพบว่าตนกำลังอ่านกวีแด่ประธานาธิบดีคนหนึ่ง
และใช่, เรานั้นยังห่างไกลจากความแวววาม ห่างไกลจากประกายพิสุทธิ์งาม
แต่ก็มิได้หมายความว่า เราจะต่อสู้เพื่อสร้างสหรัฐที่สมบูรณ์แบบ
เราต่างต่อสู้เพื่อสร้างสหรัฐของเราด้วยเจตจำนง
เพื่อร้อยเรียงประเทศชาติที่อุทิศแก่ทุกวัฒนธรรม ทุกสีผิว ทุกบุคคล และทุกสถานะของมนุษย์
และดังนั้นเราจึงยกสายตาขึ้น มิใช่เพียงต่อสิ่งที่อยู่ระหว่างเรา แต่เป็นสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าเรา
เราเชื่อมสิ่งที่แยกจากกันเพราะรู้ว่า เราต้องตั้งอนาคตไว้ข้างหน้า ก่อนความแตกต่างอื่นใดทั้งมวล
เราวางแขนลงเพื่อที่จะได้เอื้อมแขนหากันและกัน
เราไม่คิดทำร้ายผู้ใด และคิดให้ทุกคนกลมเกลียว
ขอให้โลก, หากมิได้เป็นอื่นใด, ได้กล่าวว่าสิ่งเหล่านี้เป็นจริง
ว่าแม้เราโศกร่ำ, เราจำเริญ
ว่าแม้เรารวดร้าว, เรามุ่งหวัง
ว่าแม้เราเหนื่อยล้า, เราท้าลอง
ว่าเราจะผูกพันชั่วนิรันดร, ด้วยชัยชนะ
มิใช่เพราะว่าเราจะไม่รู้จักพ่ายแพ้อีกครั้ง แต่เพราะว่าเราจะไม่แตกแยกกันอีกสักครา
พระคัมภีร์บอกให้เราเห็นภาพว่า ทุกคนจะได้นั่งอยู่ใต้ร่มเงาเถาองุ่นและต้นมะเดื่อของตน และไม่มีใครมาทำให้หวาดกลัวได้
หากเราใช้ชีวิตตามกาลเวลา เมื่อนั้นชัยชนะจะมิได้อยู่กับคมดาบ แต่จะอยู่กับสะพานที่เราสร้าง
นี่คือคำสัญญาต่อท้องทุ่ง ขุนเขาที่เราปีน ถ้าเพียงเรากล้า
เพราะว่าการเป็นอเมริกันนั้นมากกว่าเกียรติยศที่เราสืบทอดมา
เป็นอดีตที่เราเหยียบย่างและวิถีทางที่เราซ่อมแซม
เราได้เห็นพลังที่อาจทำลายชาติมากกว่าที่จะแบ่งปัน
อาจทำลายประเทศด้วยจุดหมายของการหน่วงประชาธิปไตยให้เชื่องช้า
ความพยายามนั้นจวนเจียนจะสำเร็จ
แต่แม้ว่าประชาธิปไตยอาจถูกถ่วงเวลาบ้างเป็นครั้งคราว
แต่จะไม่มีวันพ่ายแพ้อย่างถาวร
ในสัจจะนี้, ในศรัทธานี้, เราเชื่อ
ว่าเมื่อดวงตาของเรามองไปยังอนาคต
ประวัติศาสตร์ก็ได้ส่องสายตามามองเรา
นี่คือยุคสมัยแห่งการไถ่บาปที่เที่ยงธรรม
เราจงยำเกรง ณ จุดเริ่มต้น
เรามิได้เตรียมตนให้พร้อมกับการรับสืบทอดห้วงเวลาที่น่าสะพรึง
แต่ภายในนั้น เราพบพลังเพื่อเขียนประวัติศาสตร์บทใหม่ เพื่อสร้างความหวังและเสียงหัวเราะแก่ตัวเรา
ดังนั้นเมื่อครั้งที่เราถูกถาม “เราจะเอาชนะหายนะนี้ได้อย่างไร”
ในตอนนี้เราตอบได้ว่า “หายนะนั้นจะมาเอาชนะเราได้อย่างไร”
เราจะไม่เดินย้อนหลังกลับไป แต่จะก้าวไปในสิ่งที่ควรเป็น
ประเทศชาติที่ฟกช้ำแต่เป็นหนึ่ง
เมตตาปรานีแต่หนักแน่น เข้มแข็ง และเสรี
เราจะไม่หันหลังหรือถูกขวางด้วยการขู่ เพราะเรารู้ว่าการเพิกเฉยเฉื่อยชาจะเป็นมรดกแก่คนรุ่นหลัง
ความพลาดหลงของเราจะกลายเป็นภาระ
แต่สิ่งหนึ่งนั้นเป็นที่แน่นอน:
หากเราผสานความเมตตากับพละกำลัง และพละกำลังกับความถูกต้อง แล้วความรักจะเป็นมรดกตกทอดและการเปลี่ยนแปลง, สู่สิทธิโดยกำเนิดของลูกหลานของเรา
ดังนั้นขอให้เราส่งต่อประเทศที่ดีกว่าประเทศที่เราได้รับมา
ด้วยทุกลมหายใจจากห้วงอากาศในอุรา
เราจะยกโลกคร่ำบาดแผลนี้ให้กลายเป็นโลกแสนอัศจรรย์
เราจะลุกขึ้นจากเนินเขาทองคำแห่งตะวันตก
เราจะลุกขึ้นจากแดนตะวันออกเฉียงเหนือที่สายลมพัดพา ที่ซึ่งเหล่าบิดาประกาศปฏิวัติ
เราจะลุกขึ้นจากนครริมทะเลสาบแห่งรัฐกลางแดนตะวันตก
เราจะลุกขึ้นจากแดนใต้เปี่ยมแสงตะวัน
เราจะสร้างใหม่ สมานฉันท์ และฟื้นฟูกันและกัน
ในทั่วทุกท้องถิ่นของชาติ ในทั่วทุกมุมที่เราเรียกว่าประเทศ
ประชาชนของเรา หลายหลากและงดงาม จะผุดพราย, บอบช้ำ, และงดงาม
เมื่อวันหนึ่งมาถึง เราก้าวออกจากเงื้อมเงา ลุกร้อนและไม่หวาดเกรง
รุ่งอรุณวันใหม่ผลิฉายดังเราได้ปลดปล่อย
เนื่องว่าแสงสว่างนั้นมีอยู่เสมอ
หากเพียงเรากล้าพอที่จะมอง
หากเพียงเรากล้าพอที่จะเป็น
‘The Hill We Climb’ โดยอแมนดา กอร์แมน, ยุวกวีแห่งชาติ
อ่านบทกวีในพิธีสาบานตนเข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดีแห่งสหรัฐอเมริกาคนที่ 46 โจเซฟ อาร์ ไบเดน จูเนียร์
20 มกราคม 2021
แปลและเรียบเรียงบทกวีโดย ธีรภัทร เจริญสุข