ตอนที่ช่างภาพ แมนดี บาร์เกอร์ กลับไปยังชายหาดในอังกฤษที่เธอเคยเก็บเปลือกหอยตอนเป็นเด็ก เธอพบเบาะที่นั่งของเด็กในรถยนต์และตู้เย็นอยู่รวมกับกองขยะพลาสติก เธอยังสังเกตเห็นความไม่อินังขังขอบของผู้คนที่ดูเหมือนไม่รู้สึกรู้สากับภาพขยะที่เกลื่อนชายหาด จึงเกิดความคิดในการสร้าง งานศิลปะจากขยะพลาสติก
ดังนั้น เธอจึงเปลี่ยนบริบทนั้นเสียใหม่ เริ่มจากการเก็บเศษขยะพลาสติกและนำมาถ่ายภาพบนฉากหลังเรียบ ๆ บาร์เกอร์พบว่า ภาพขยะกลับมาดูน่ากลัวอีกครั้ง “ฉันอยากสร้างบางสิ่งที่ทำให้คนรู้สึกมีส่วนร่วมขึ้นมาได้ค่ะ” เธอบอก แรงกระตุ้นนั้นนำไปสู่โครงการถ่ายภาพต่าง ๆ ที่ตีแผ่ว่า พลาสติกมีอยู่รอบตัวเราและยังเดินทางได้ไกลเพียงใด เป็นต้นว่าตลับหมึกพิมพ์จากเรือในมหาสมุทรแอตแลนติกถูกคลื่นซัดไปสู่ชายหาดต่าง ๆ ตั้งแต่แอฟริกาเหนือไปจนถึงนอร์เวย์ หรือฝาขวดนํ้าที่ถูกโยนทิ้งจากขวดพลาสติกหลายพันล้านขวดที่ผลิตในแต่ละปี ไปปรากฏตามหาดและ ในกระเพาะอาหารของนกทั่วโลกอย่างไร
เธอวางแผนโครงการต่าง ๆ ร่วมกับนักวิทยาศาสตร์ทางทะเลและบอกว่า ภาพถ่าย “ทำให้วิทยาศาสตร์มี นํ้าเสียงที่มองเห็นได้” โดยมุ่งสื่อให้คนรับรู้ถึงผลกระทบที่พลาสติกก่อขึ้นต่อสิ่งแวดล้อมทางธรรมชาติในรูปแบบที่งานวิจัยบนกระดาษไม่อาจทำได้ บาร์เกอร์รู้สึกลึก ๆ ว่า ไม่มีพื้นที่แห่งใดในโลกที่ปลอดจากพลาสติก “ตั้งแต่ขั้วโลกไปจนถึงเส้นศูนย์สูตร ตั้งแต่ผิวทะเลไปจนถึงก้นมหาสมุทร” เธอจึงอยากให้พวกเราที่เหลือรู้สึกอย่างนั้นด้วยเช่นกัน
เรื่อง นาตาชา เดลี
ภาพถ่าย แมนดี บาร์เกอร์
อ่านเพิ่มเติม
ชมผลงานอื่นๆ ของ MANDY BARKER
