ตัวละครเป็นสิ่งดึงดูดนักท่องเที่ยวที่เก่าแก่ของโลกอย่างหนึ่ง และบางทีไม่มีตัวละครใดที่มีนัยเชิงสัญลักษณ์มากไปกว่า ตัวตลก
ความหลากหลายที่แตกต่างกันไปของตัวตลกมีให้เห็นอยู่ในแทบทุกอารยธรรมตลอดประวัติศาสตร์ ทั้งปรากฏในละครใบ้ของกรีกโบราณ ต่อหน้าพระพักตร์ของฟาโรห์อียิปต์ แสดงในราชสำนักจักรพรรดิจีน และมีที่ทางบนเวทีละครของเช็คสเปรียร์ ฟีเนียส ที บาร์นัม ผู้ก่อตั้งคณะละครสัตว์บาร์นัมแอนด์เบลลีเคยเอ่ยประโยคอันโด่งดังว่า “บรรดาช้างและตัวตลกเป็นหมุดปักที่แขวนละครสัตว์ทั้งคณะเอาไว้”
ในแง่หนึ่งทางประวัติศาสตร์ ตัวตลกมีบทบาทของความขบขันคลายเครียด แต่อีกทางหนึ่งภาพลักษณ์อย่างอื่นของตัวตลกก็วิวัฒนาการผ่านกาลสมัยด้วยเช่นกัน ในวัฒนธรรมสมัยใหม่ ไอคอนอย่างภาพยนตร์ที่สร้างจากนิยายของสตีเฟน คิง เรื่อง It (1986 – รวมทั้งเวอร์ชั่นปีนี้ที่ถูกเสิร์ชหาในฐานะเป็นคอสตูมวันฮัลโลวีนมากที่สุดของปี 2017) และหนังสือ Memoirs of Joseph Grimaldi ของชาร์ลส์ ดิกเกนส์ ซึ่งเล่าประวัติตัวตลกที่โด่งดังที่สุดของอังกฤษให้ดูน่ากลัวมากยิ่งขึ้น การอุปมาเช่นนี้แพร่กระจายสู่เรื่องแนวสยองขวัญในศตวรรษที่ผ่านมา
ในขณะที่ภาพเพลตกระจกของริชาร์ด ฮิวอิตต์ จาก เนชันแนล จีโอกราฟฟิก ฉบับเดือนตุลาคม 1931 ดูมีพลังความหลอนอย่างเด่นชัด “มีโศกนาฏกรรมเหลือประมาณอยู่เบื้องหลังเมคอัปของตัวตลกอย่างที่ผู้คนเชื่อกันจริงๆ” ฟรังซิส บีเวอร์ลี เคลลี นักเขียนสารคดีกล่าว “สรุปแล้ว ตัวตลกเป็นอาชีพที่อุทิศตัว ในโลกที่เต็มไปด้วยน้ำตาและมนุษย์ซึ่งมีธรรมชาติแห่งความเศร้าอยู่ภายใน การทำให้คนหัวเราะออกมาได้นั้น ยากกว่าการทำให้ร้องไห้”
อ่านเพิ่มเติม
