ณ สวิตเซอร์แลนด์
“ไม่เห็นต้องมีอะไรใหม่ แค่ไปหายใจด้วยสายตา”
เรื่องยากที่สุดหลังจากจบบรรทัดนี้คือ การเลือกว่าจะเริ่มเขียนด้วยดินสออย่างที่คุ้นเคย หรือพิมพ์ไปเลยแบบทํางานต่อได้สะดวก จุดปล่อยตัวของถ้อยความเหล่านี้เกิดขึ้นระหว่างทริปครอบครัว ขณะผมอยู่บนรถไฟขาลงจากยอดเขาแมตเตอร์ฮอร์น พิกัดก็ละแวกๆ เทือกเขาแอลป์ที่ สวิตเซอร์แลนด์ ครับ
ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา การพกกล้องติดตัวไปจากบ้านแทบกลายเป็นเรื่องปกติรองจากเสื้อผ้า นาฬิกา และโทรศัพท์มือถือ การเดินทางเยือนสวิตเซอร์แลนด์รอบนี้จึงไม่น่าแปลกที่จะมีภาพถ่ายมากมายกลับไป สาเหตุเพราะภูมิประเทศที่งดงาม และผู้คนที่ใช้ความงดงามนั้นทํากิจกรรมกับครอบครัว ที่ไม่ได้เบียดเบียนธรรมชาติจนเกินไป เช่น เดินป่า ปีนเขา จิบชา พากันกระหนุงกระหนิง อะไรทํานองนั้น.. ทําให้การยกกล้องกดชัตเตอร์ทุกครั้งเรียกได้ว่า แทบหวังผลได้ทั้งความงดงามและความสดชื่น
ให้ภาพเล่าความสบายหัวใจไปด้วยนะครับ ส่วนเรื่องรายละเอียดการเดินทางคุณสามารถไปหา ข้อมูลหรือถามไกด์เอาคงไม่ยากนัก ผมใช้เวลาอยู่ที่นั่นราว 6 วัน กับการพาประชากรวัยทอง 3 คนไปเที่ยวในจุดที่ไม่ยากเย็นนัก นั่งรถไฟบ้าง รถรางบ้างแบบเนิบๆ ขึ้นเขาลงเขาย้ายเมืองนิดหน่อย แต่ทุกที่ก็สร้างรอยยิ้มมุมปากที่ต่างกันแบบแปลกๆ
โชคดีตั้งแต่วันแรกที่ไปถึงคืออากาศดีเต็ม 10 คะแนนทุกวันครับ ฟ้าเปิดโล่ง เด็กซนๆ บนยอดเขาริกิ ทางเดินยาวๆ ไม่ชันเกินไปนักที่ Oeschinen ปลาเทราท์ไม่ยอมง่วงใน Blausee Lake เงาสะท้อนคมๆ และลมไม่แรงนักที่แมตเตอร์ฮอร์น ทุกจุดหมายจึงได้ภาพที่น่าพึงพอใจมาหมดครบถ้วน
ที่ผมบอกว่า..”ไปหายใจด้วยสายตา” คงเป็นวิธีสรุปผลง่ายๆ ของผมเอง หากตัดเรื่องเงินทอง วันเวลา การขาดงานอะไรออกไป ทุกการเดินทางทําให้สมองคุณ ‘ยืดกว้าง’ ออกเสมอ เดาเอาเองว่าจะปวดเมื่อย จะเปลืองจ ะป่วยไข้สักหน่อย ก็ยังสุขหัวใจที่ได้ออกเดินทาง อาจเพราะได้แบ่งภาระทางการหายใจจากจมูกมาสูดเก็บบรรยากาศลึกๆ ทางสายตาแทนได้บ้าง
ความสุขของผมในทริปนั้นตอบทั้งหมดด้วยรอยยิ้มของแม่ไปแล้ว.. ความสุขที่ถ่ายเก็บมาด้วย ถ้าไม่ต้องเก็บไว้ดูคนเดียวคงดีไม่น้อย
ยินดีที่ได้เขียนครับ
เรื่องและภาพถ่าย: ว่าน ธนกฤต
นักร้อง/นักแต่งเพลง/พิธีกรที่ไม่พิธีการ/ช่างภาพฝึกหัด
สุขขีดีเสมอครับ
เรื่องอื่นๆ ที่น่าสนใจ >> รินด์จานี : ความฝัน ความทรงจำ และคราบน้ำตา
