การเดินทาง ไม่ใช่เรื่องของเหตุและผล แต่มันอยู่ในพันธุกรรมของเรา นี่คือเหตุผลที่คุณควรเริ่มวางแผนการเดินทางตั้งแต่ตอนนี้
เรื่อง ERIC WEINER
เมื่อเร็วๆ นี้ ผมเพิ่งนำหนังสือเดินทางไปใช้งานจริง ผมใช้มันเป็นที่รองแก้ว และปรับระดับขาโต๊ะที่โคลงเคลง และยังเป็นของเล่นชิ้นเยี่ยมของแมว
ยินดีต้อนรับสู่การระบาดของความผิดหวัง แผนการเดินทางทั้งหมดถูกยกเลิก หรือที่ยังไม่ได้วางแผนก็ถูกยกเลิก การรวมตัวของครอบครัว การศึกษาในต่างประเทศ การพักผ่อนที่ชายหาด ทั้งหมดอันตรธาน
มันไม่ใช่เรื่องธรรมชาติของมนุษย์ที่ต้องอยู่ในภาวะเช่นนี้ การเดินทางอยู่ในยีนของเรา เกือบตลอดเวลาที่สายพันธุ์ของเราดำรงอยู่ “เราอาศัยอยู่ในฐานะนักล่าสัตว์เร่ร่อนที่ เคลื่อนย้ายที่อยู่อาศัยไปเป็นกลุ่มเล็กๆ ประมาณ 150 คนหรือน้อยกว่านั้น” คริสโตเฟอร์ ไรอัน เขียนไว้ในหนังสือ Civilized to Death ว่า เพราะมันมีประโยชน์ “การย้ายถิ่นไปยังดินแดนใกล้เคียงเป็นทางเลือกหนึ่ง เพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้ง หรือการเปลี่ยนแปลงในสังคม” ไรอันกล่าว
โรเบิร์ต หลุยส์ สตีเฟนสัน กล่าวอย่างกระชับว่า: “เรื่องสำคัญคือการย้ายถิ่น”
จะเป็นอย่างไรหากเราไม่สามารถเคลื่อนที่ได้ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราไม่สามารถล่าหรือรวบรวมทรัพยากรได้ นักท่องเที่ยวต้องทำอะไร มีหลายวิธีที่จะตอบคำถามนั้น แต่ “ความสิ้นหวัง” ไม่ใช่หนึ่งในนั้น
เราเป็นสายพันธุ์ที่สามารถปรับตัวได้ เราอดทนต่อช่วงเวลาสั้นๆ เมื่อเราถูกบังคับให้อยู่กับที่ เพราะความหลงตัวเองช่วยเราในเรื่องนี้ เราไม่มีเหตุผล เราคอยพร่ำบอกตัวเองว่า เราแค่อยู่ในช่วงพักการเดินทาง เหมือนกับพนักงานขายของที่ว่างงานและกำลังรองานใหม่ เราผ่านหนึ่งวันไปด้วยการอ่านนิตยสารท่องเที่ยวเล่มเก่า และการเลื่อนฟีดในอินสตาแกรม เราหยิบของที่ระลึกจากที่ต่างๆ ขึ้นมาดู ทั้งหมดนี้ช่วยได้เป็นเวลาหนึ่ง หรือสักพักหนึ่ง
เพื่อนของผม เจมส์ ฮอปกินส์ เป็นชาวพุทธ ผู้อาศัยอยู่ในกาฐมาณฑุ คุณอาจคิดว่าเขาประสบความสำเร็จในช่วงล็อกดาวน์ ซึ่งเขาใช้วิธีการทำสมาธิมาช่วยให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปได้
แต่ระหว่างการสนทนาผ่านแอปพลิเคชัน Skype ครั้งล่าสุด เจมส์แลดูซีดเซียวและหดหู่ เขาเริ่มกระสับกระส่ายขึ้นเรื่อยๆ เขาสารภาพ “และโหยหาตารางงานที่ต้องเดินทางไปใน 10 ประเทศต่อปี” ดูเหมือนไม่มีอะไรจะช่วยได้ เขาบอกผม “ไม่ว่าผมจะจุดเทียนกี่เล่ม หรือจุดธูปมากแค่ไหน และแม้ว่าผมจะอยู่ในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดแห่งหนึ่งในเอเชียใต้ ผมก็ไม่สามารถเปลี่ยนความเศร้านี้ได้” เจมส์กล่าว
เมื่อเราจบบทสนทนา ผมรู้สึกโล่งใจ ความไม่พอใจของผมได้รับการยืนยันแล้ว มันไม่ใช่ผมเพียงคนเดียวที่รู้สึก; มันคือการแพร่ระบาด แต่ผมก็กังวลเช่นกัน หากชาวพุทธในกาฐมาณฑุกำลังขาดจิตวิญญาณ แล้วพวกเราที่เหลืออยู่จะมีความหวังอะไร
ผมคิดว่า ความหวังอยู่ที่ธรรมชาติของการเดินทาง การเดินทางทำให้เกิดความคิดปรารถนา ต้องใช้ความศรัทธาและจินตนาการ เพื่อก้าวขึ้นเครื่องบินไปยังดินแดนอันห่างไกล โดยคุณหวังว่าจะได้ลิ้มรสของสิ่งที่ไม่อาจเข้าใจได้ การเดินทางเป็นหนึ่งในกิจกรรมไม่กี่อย่างที่เรามีส่วนร่วมโดยไม่รู้ผลลัพธ์ ไม่มีอะไรน่าจดจำไปกว่าการเดินทางที่เป็นไปตามแผนที่วางไว้
การเดินทางไม่ใช่กิจกรรมที่มีเหตุผล ไม่มีเหตุผลที่เราเบียดตัวเองเข้าไปในที่นั่งแคบๆ แล้วถูกเหวี่ยงด้วยความเร็วที่น่ากลัวไปยังสถานอันห่างไกล ซึ่งคุณไม่ได้พูดภาษาหรือรู้ธรรมเนียมของที่นั่น แต่พวกเราทำ
นั่นเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมมีความมั่นใจในอนาคตของการเดินทาง อันที่จริง ผมขอยืนยันว่าการท่องเที่ยวเป็นอุตสาหกรรมที่สำคัญ และเป็นกิจกรรมที่จำเป็น เช่นเดียวกับโรงพยาบาลและร้านขายของชำ การเดินทางเป็นเหมือนหนังสือและการโอบกอด เป็นอาหารสำหรับจิตวิญญาณ ตอนนี้ เราอยู่ระหว่างการเลือกเส้นทางว่า เราจะไปที่ไหน บางทีอาจเป็นแซนซิบาร์ (หมู่เกาะชื่อดังในประเทศแทนซาเนีย) หรือออกไปตั้งแคมป์ริมถนนที่คุณอยากไปมาตลอด
เจมส์ โอเกลทรอป นักเดินทางผู้ช่ำชอง ยินดีนั่งนิ่งๆ สักพักและจ้องมอง “การเปลี่ยนแปลงอย่างช้าๆ ของแสงและเมฆบนสันเขาที่ตัดกับท้องฟ้า” ที่ซึ่งเขาอาศัยอยู่ “จิตใจของผมสามารถพาผมไปยังส่วนที่เหลือของโลกนี้ และพาไปได้ไกลกว่านั้น”
ไม่ใช่สถานที่ที่พิเศษ แต่เป็นสิ่งที่เรานำมา และที่สำคัญคือเราตอบสนองกับมันอย่างไร การเดินทางไม่ใช่เรื่องของจุดหมายปลายทางหรือระหว่างทาง มันเกี่ยวกับ “ทัศนคติใหม่ๆ ที่เกิดขึ้น” ตามที่นักเขียน เฮนรี มิลเลอร์ ตั้งข้อสังเกต เราไม่จำเป็นต้องเดินทางไกลเพื่อรับมุมมองใหม่ๆ
ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ดีไปกว่าเฮนรี เดวิด ธอโร ผู้ซึ่งใช้ชีวิตเกือบทั้งหมดในคองคอร์ด แมสซาชูเซตส์ ที่นั่น เขาออกสำรวจหนองน้ำวอลเดน (Walden Pond) จากทุกมุมมองที่เป็นไปได้: จากยอดเขา บนชายฝั่งทางใต้ บางครั้งเขาก็ก้มลงมองลอดหว่างขา และประหลาดใจกับโลกที่กลับหัว “จากมุมมองที่ถูกต้อง พายุทุกลูก และน้ำทุกหยดในนั้น คือสายรุ้ง” เขาเขียน
ธอโรไม่เคยเบื่อที่จะจ้องมองไปยังสระน้ำอันเป็นที่รักของเขา และเราก็ไม่ได้เจริญเติบโตเกินกว่าความงามอันเงียบสงบของโลกอนาล็อกที่น่าเบื่อหน่าย หากมีอะไรเกิดขึ้น การระบาดใหญ่ได้กระตุ้นความรักของเราที่มีต่อมัน เราได้เห็นแล้วว่าสิ่งมีชีวิตดิจิทัลนั้นมีลักษณะอย่างไร และเรา (ส่วนใหญ่แล้ว) ไม่สนใจมัน อัฒจันทร์ที่ Wrigley Field ของชิคาโก วงออเคสตราที่ Lincoln Center ในนครนิวยอร์ก ตรอกซอกซอยของโตเกียว เราคิดถึงสถานที่เหล่านี้ เราเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต้องพึ่งพาสถานที่ และจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป
หลังจากเหตุการณ์วันที่ 11 กันยายน (9/11) หลายคนคาดว่า การเดินทางด้วยอากาศยานอากาศอาจลดลง แต่สายการบินกลับฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว และในปี 2017 มีผู้โดยสารมากกว่า 4 พันล้านคน
ดังนั้นไปวางแผนการเดินทางกันเลยดีกว่า มันดีสำหรับคุณ นักวิทยาศาสตร์กล่าว การวางแผนทริปเกือบจะสนุกพอๆ กับการไปเที่ยว เพียงแค่คิดถึงประสบการณ์ที่น่าพึงพอใจก็เป็นสิ่งที่ช่วยให้เราเกิดความปลาบปลื้มใจแล้ว ความคาดหวังคือรางวัลของตัวมันเอง
ผมเป็นประจักษ์พยานได้กับความสนุกสนานของการเดินทางที่คาดไม่ถึง ภรรยาของผมไม่ได้เป็นแฟนตัวยงเรื่องการถ่ายภาพท่องเที่ยว ตอนนี้ เธอใช้เวลาหลายชั่วโมงบนอินสตาแกรมจ้องดูภาพถ่ายของบ้านพักบนเทือกเขาแอลป์ และทุ่งนาในบาหลีเป็นเวลานาน “เกิดอะไรขึ้น?” ผมถามเธอ “พวกเขาน่ารักจริงๆ” เธอตอบ “พวกเขาทำให้ฉันจำได้ว่ามีโลกใบใหญ่ที่สวยงามอยู่ที่นั่น”
พวกเราหลายคน รวมถึงตัวผมด้วย กำลังมองข้ามเรื่องการท่องเที่ยว เราขี้เกียจขึ้นเรื่อยๆ และนั่นไม่ดีเลย ทอม สวิกก์ เพื่อนและนักเขียนด้านการเดินทาง บอกว่า เขาเคยมองว่าการเดินทางเป็นการให้ แต่ตอนนี้เขากล่าวว่า “ผมหวังว่าจะได้รับมันเป็นของขวัญ”
เรื่องอื่นๆ ที่น่าสนใจ : เคล็ดลับการเที่ยวคนเดียวให้สนุกจากนักเดินทางหญิงลุยเดี่ยว
