“ขอผมถ่ายรูปหมาคุณได้ไหม” เอไลอัส ไวสส์ ฟรีดมัน พูดซ้ำๆ กับเจ้าของหมาบนถนนในนิวยอร์ก เขาหมอบลง บีบลูกบอลในมือ ทำเสียงเห่าปลอมๆ เจ้าหมาหันมามองอย่างฉงน โพสต์ท่าเหมือนหมามืออาชีพ และเขากดชัตเตอร์รัวๆ ฟรีดมันต่างจากช่างภาพคนอื่นที่เดินเร่ไปตามถนนเพื่อถ่ายคน เขาไม่เหมือน สก็อต ชูมันน์ ช่างภาพสตรีตแฟชั่นชื่อดังเจ้าของเว็บ The Sartorialist ที่คอยจับภาพคนแต่งตัวเก๋ๆ บนถนน และไม่สนใจชีวิตของผู้คนสามัญในนิวยอร์กอย่าง แบรนดอน สแตนตัน แห่ง Humans of New York
เขาสนใจหมามากกว่าเจ้าของที่จูงมัน (ยกเว้นถ้าเห็นความพิเศษบางอย่าง) ฟรีดมันอัปรูปบรรดาหมาๆ ที่เขาถ่ายมาลงเพจ The Dogist ที่มียอดผู้ติดตาม 1.7 ล้านไลก์ แต่ละโพสต์ เขาได้ 500 ไลก์ต่อนาที และไม่เคยจ่ายเงินบูสต์โพสต์เลย เขาบอกว่าไม่ต้องรอให้มีเงินเหลือเฟือก่อนค่อยออกเดินทางถ่ายภาพกับหมาๆ เพราะตอนนี้เขาทำมันอยู่ เมื่อสองปีก่อนตอนตกงาน เขาเริ่มออกถ่ายภาพหมาตามถนน ตอนที่ยังไม่มีใครรู้จักเขา แล้ววันหนึ่งเขาก็กลายมาเป็น The Dogist ที่ใครๆ ทักทาย
นอกจากกล้องตัวใหญ่ ฟรีดมันสวมสนับเข่าทั้งสองข้างและพกลูกบอลกับขนมหมาก่อนออกจากบ้าน เขาบอกว่าแต่ละย่านของนิวยอร์กจะมีบุคลิกของหมาๆ ต่างกันไป “ย่านกลางเมืองต้องไปถ่ายวันสุดสัปดาห์ที่คนจะจูงหมา แต่ที่สวนสาธารณะมีหมาใหญ่ พุดเดิล และพันธุ์แปลกๆ บรูคลินเป็นถิ่นพิตบูล ส่วนแมนฮัตตันไม่มี (ใครจูง) หมา”
ฟรีดมันถ่ายภาพชัดตื้นเพื่อจับช่วงเวลาขณะหนึ่งที่บอกถึงบุคลิกนิสัยใจคอหมาราวกับเป็นบุคคล “เมื่อหมายืนหรือลงนั่ง มันไม่ได้ทำเพื่อจะโพสต์ท่า แต่ทำเพื่อของเล่นหรือขนมที่จะได้” เขาจะถ่ายภาพครึ่งตัวล่างของเจ้าของด้วย ก็ต่อเมื่อดูแล้วมีความสัมพันธ์เชื่อมโยงกับหมา ตัวฟรีดมันไม่ได้เลี้ยงหมา ไม่มีแฟน ไม่ได้ทำงานกับคนอื่น บางแง่เขาโดดเดี่ยว แต่เขาก็เชื่อมต่อกับผู้คน (ที่เป็นเจ้าของหมา) ผ่านทางหมาๆ นั่นเอง “พวกหมาเปิดโลกทั้งใบให้ผม และทำให้ผมโดดเดี่ยวน้อยลง” เขาบอกว่าในหมาๆ มีอารมณ์รักและต้องการถูกรักอยู่เหลือเฟือ ฟรีดมันถ่ายภาพหมาด้วยสายตาที่เขามองโลกอย่างเรียบง่าย “หมาไม่ได้ต้องการอะไรมากที่จะมีความสุข แค่อาหารกับความรักเท่านั้น”
อ่านเพิ่มเติม : ไขข้อเท็จจริง แน่ใจได้อย่างไรว่าสุนัขจะไม่กินคุณ หากคุณบังเอิญตาย?, จากหมาป่าสู่หมาบ้าน: กว่าจะมาเป็นเพื่อนรักแสนรู้ของมนุษย์
