ชีวิตภายใน คุกกวนตานาโม

“คุกกวนตานาโมคือสถานที่ที่ดีที่สุดสำหรับทหาร” นายทหารยามคนหนึ่งกล่าวกับ Debi Cornwall ในระหว่างการเดินทางมาเยือนสถานที่กักขังอันโด่งดังนี้เป็นครั้งแรก Cornwall เป็นช่างภาพจากนิวยอร์ก เธอนั่งเครื่องบินมาลงยังอ่าวของคิวบา เซ็นเอกสารจำนวนหลายสิบหน้าที่ว่าด้วยกฎระเบียบของการถ่ายภาพภายใน คุกกวนตานาโม เรือนจำของกองกำลังทหารสหรัฐที่ภายในกักขังนักโทษชายจำนวน 41 คนไว้จากข้อหาก่อการร้าย (ในจำนวนนี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ถูกพิจารณาว่ามีความผิดจริง)

ข้อห้ามทั้งหลายทำให้เธอไม่สามารถถ่ายภาพใบหน้าของผู้คนได้ ทั้งยังเผชิญกับการเฝ้าระวังจากบรรดาทหารยามและเมื่อสิ้นสุดวันทหารยามจำนวนหนึ่งนำเมมโมรี่การ์ดของเธอออกไปจากกล้อง เพื่อลบภาพที่พวกเขามองว่าเป็นการละเมิดกฎ

ระหว่างการเดินทางไปเยี่ยมชมเรือนจำนี้ 3 ครั้ง ในช่วงปี 2014 – 2015 เธอได้เห็นกลุ่มนักโทษตัวเป็นๆ เพียงครั้งเดียว จากด้านหลังของกระจกที่สามารถมองได้ 2 ด้าน นอกจากนั้นเธอยังถูกสั่งให้เอาเทปปิดกล้องเอาไว้ในระหว่างที่เธอเยี่ยมชมห้องที่พวกเขากำลังรับประทานอาหารกลางวันกันอยู่

สำหรับชาวอเมริกันแล้ว สถานที่แห่งนี้ย้ำเตือนถึงสงครามและการก่อการร้ายในช่วงปีของการเลือกตั้งใหม่ก็เท่านั้น แต่สำหรับ Cornwall ผู้ใช้เวลา 12 ปี กับโปรเจคภาพถ่ายอดีตนักโทษจากขบวนการความยุติธรรมที่ผิดพลาดในสหรัฐกล่าวว่า เรือนจำอ่าวกวนตานาโม ไม่ใช่อะไรที่เธอจะสามารถลืมได้ง่ายๆ

“ในขณะที่เรายังคงเศร้าโศกกับเหตุการณ์ 9/11 เราจะมองไปข้างหน้าได้ไหม?” เธอกล่าว “หลังผ่านมา 16 ปี ยังคงมีคนถูกขังอยู่ในนั้น 41 คน พวกเขาไม่ได้รับการพิจารณาคดีด้วยซ้ำ”

ภาพถ่ายของเธอจะถูกตีพิมพ์ลงในหนังสือภาพเล่มใหม่ที่มีชื่อว่า “Welcome to Camp America” และขณะนี้กำลังถูกจัดแสดงในนิทรรศการศิลปะที่แกลอรี่ Steven Kasher ในนครนิวยอร์ก

(หากสนใจสถานที่ดาร์คๆ อย่าลืมไปเที่ยวตาม ลิสต์ เหล่านี้)

สำหรับโปรเจคนี้ Cornwall มีโอกาสได้พบกับ Djamel Ameziane อดีตนักโทษที่ตอนนี้อาศัยอยู่ในแอลจีเรีย และเขาช่วยให้เธอได้มีโอกาสพบกับอดีตนักโทษคนอื่นๆ ในอีก 9 ประเทศ

เธอพบว่าสิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือความยากในการเริ่มต้นชีวิตใหม่ พวกเขาไม่ได้รับการจ้างงานเหินห่างจากครอบครัว และถูกหลอกหลอนจากประสบการณ์เลวร้ายภายในคุก “มันรู้สึกเหมือนเป็นความรับผิดชอบของเรา (ชาวอเมริกัน)” เธอกล่าว “งานของเรายังไม่จบสิ้น แม้ว่าชายผู้บริสุทธิ์เหล่านี้จะพ้นมลทินและเป็นอิสระแล้วก็ตาม”

Cornwall บันทึกภาพของห้องต่างๆ ที่นักโทษใช้ทำกิจกรรม แต่ละห้องมีเรื่องราวจากอดีตนักโทษว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อประตูบานนั้นๆ ปิดลง นอกจากนั้นเธอยังบันทึกอีกด้านหนึ่งของเรือนจำ นั่นคือความสะดวกสบายของทหารไม่ว่าจะเป็นสนามกอล์ฟ, ลานโบว์ลิ่ง, สระว่ายน้ำ ไปจนถึงแก้วกาแฟและเสื้อยึดที่สกรีนคำว่า “อ่าวกวนตานาโม”

อย่างไรก็ตาม หนังสือภาพเล่มนี้ไม่ได้มีเจตนาโจมตีไปที่ทหารอเมริกันผู้ที่ “ถูกกำหนดให้ทำตามคำสั่งภายใต้สภาพแวดล้อมที่แสนจะน่าเบื่อหน่าย” เธอกล่าว “มันเกี่ยวกับอำนาจนิยมเพียงน้อยนิด ส่วนใหญ่แล้วมันนำเสนอว่าเราคิดเห็นยังไงกับผู้ที่มีความคิดความเชื่อที่แตกต่างกับเรา ผู้คนพวกนั้นที่เราหวาดกลัว”

เรื่อง Nina Strochlic

ภาพถ่าย Debi Cornwall